<การสร้างวินัยจราจร>

เทศกาลแห่งความสุขสันต์ คือเทศกาลปีใหม่ กับเทศกาลสงกรานต์ รวมทั้งวันหยุดยาวต่อเนื่องที่มีเป็นประจำทุกปี

มันแฝงไว้ด้วยอุบัติเหตุการจราจรทางบก ทำให้มีคนถึงแก่ความตาย บาดเจ็บ และถึงขั้นพิกลพิการ รวมทั้งความเสียหายของยวดยานพาหนะ ชนิดต่าง ๆ เป็นจำนวนมาก

ทำไมเทศกาลแห่งความสุขสันต์จึงได้กลายเป็นเทศกาลแห่งความเจ็บปวดชอกช้ำ ? จนทางการต้องเรียกว่า<เจ็ดวันอันตราย>

ตอบแบบกำปั้นทุบดิน เพราะความไม่มีวินัยของผู้ขับขี่ยานพาหนะเป็นหลัก เช่นขับขี่รถเร็วเกินอัตราที่กฎหมายกำหนด เมาแล้วขับ การฝ่าฝืนเครื่องหมายและกฎจราจร เป็นต้น

และอีกเรื่องหนึ่งเรื่องใหญ่ ที่เคยเป็น Talk of the town ที่มีคนในสังคม ของผู้ใช้รถใช้ถนน ในประเทศไทยพูดถึงมากที่สุดคือ การออกกฎหมาย เพิ่มอัตราโทษความผิดตาม พ.ร.บ.จราจรทางบก

<ตำรวจ>กลายเป็นจำเลยของสังคมเหมือนเดิม ทั้ง ๆ ที่กฎหมายนั้น ออกโดยกระบวนการทางรัฐสภาตำรวจเป็นเพียงผู้บังคับใช้กฎหมาย
แต่ก็ไม่วาย กลายเป็น<แพะรับบาป>หาว่าต้องการเงินรางวัลจากค่าปรับ พูดกันสนุกปาก

พวกกุ๊ยก่อกวนด่านตรวจ ก่อกวนการทำงานของตำรวจ ก็วุ่นวายไม่รู้จบ แม้จะเคยถูกดำเนินคดีถูกศาลพิพากษาไปแล้ว

ขอเตือนกุ๊ยทั้งหลายที่ชอบซ่า ชอบแทรกแซงงานของตำรวจถ้าไม่ยำเกรงกฎหมายก็ระวัง<กฎแห่งกรรม>ไว้บ้าง ก็แล้วกัน

ทำไม ? ทีมงานโฆษก ตร. หรือของหน่วยงานจราจรถึงไม่ออกมาพูดชี้แจงให้คนในสังคมได้เข้าใจบ้าง

โดยเฉพาะเรื่องค่าปรับที่เป็นส่วนของเงินรางวัลนั้น มันเป็นไปตามที่กำหนดไว้ ต้องแบ่งไปให้ใครบ้าง ? แบ่งหน่วยงานไหนบ้าง ? กี่เปอร์เซ็นต์ ?

มันไม่ได้เป็นเงินรางวัลของตำรวจเพียงฝ่ายเดียว และตำรวจเอง ก็มีข้อจำกัดในเรื่องของเงินรางวัล

ไม่เป็นไรครับ ตำรวจเป็นอาชีพที่มีความอดทนสูง

เรามาหาวิธีการส่งเสริม <ทำให้คนมีวินัยจราจรกันดีมั้ย ?>

จะได้ลดการเกิดอุบัติเหตุ
จะได้ลดจำนวนผู้ตาย จากอุบัติเหตุ
จะได้ลดจำนวนผู้พิการ จากอุบัติเหตุ
จะได้ลดจำนวนผู้บาดเจ็บ จากอุบัติเหตุ
จะได้ลดความเสียหายของทรัพย์สิน จากอุบัติเหตุ

และที่สำคัญ
จะได้ไม่ต้องทำผิดกฎจราจร
จะได้ไม่ต้องเสียค่าปรับ
จะได้ไม่มีใครได้รับรางวัลจากเงินค่าปรับ

<ในแต่ละประเทศ>ต่างก็มีวัฒนธรรมประเพณี และบริบททางสังคม แตกต่างกัน การเกรงกลัวต่อการกระทำความผิดกฎหมาย ของผู้กระทำ
แตกต่างกัน การบังคับใช้กฎหมายของผู้มีอำนาจหน้าที่ แตกต่างกัน

ในที่นี้ จะขอกล่าวถึงเฉพาะ <ประเทศไทย>

ลักษณะนิสัยอย่างหนึ่งของคนไทย ที่กล่าวขานกันมา ตั้งแต่โบราณว่า<ทำอะไรตามใจคือไทยแท้>

ถึงคราวต้องปรับเปลี่ยนหรือยัง ?

เริ่มต้นจากสิ่งใกล้ตัว คือ<วินัยจราจร>

ใช้วิธีการ <ปลูกฝังจิตสำนึก>

ด้วยการศึกษาอบรมและฝึกปฏิบัติ โดยการกำหนดให้ เป็นหลักสูตรในสถานศึกษา ดังนี้

1. ให้มีการเรียน พ.ร.บ. จราจรทางบกและกฎหมายอื่นที่เกี่ยวข้อง ซ้ำ ๆ กันทุกปี ตั้งแต่ ม.1 ถึง ม.6

หมายถึง ม.1 เรียนหมดทุกกฎหมายดังกล่าว รวมทั้งเครื่องหมายจราจร

พอ ม.2 จนถึง ม.6 ก็เรียนเหมือน ม.1 ศึกษากฎหมาย กฎจราจรและที่เกี่ยวข้อง รวมทั้งเครื่องหมายจราจรให้ถ่องแท้<จนซึมซับเข้าไปในหัวใจและจิตสำนึก> ว่า จะต้องปฏิบัติอย่างไร ให้ถูกกฎหมายจราจร ? ถ้าผิดกฎหมายจราจร จะต้องรับโทษอย่างไร ?

2. ม.2-3 ให้ฝึกหัดขับขี่รถจักรยานยนต์รวมทั้งซ่อมบำรุงพื้นฐานเพิ่มเติม

3. ม.4-5 ให้ฝึกหัดขับรถยนต์และเรียนซ่อมบำรุงพื้นฐานเพิ่มเติม

4. ม.6 ให้ฝึกหัดขับรถยนต์ และรถจักรยานยนต์ และการซ่อมบำรุงพื้นฐาน

5. <การสอบภาคทฤษฎี>กฎหมาย ต้องได้คะแนนเต็มจึงจะถือว่าสอบผ่าน

6. <การสอบภาคปฏิบัติ>อายุครบเกณฑ์ จัดให้มีการสอบ การขับขี่รถจักรยานยนต์ รถยนต์ เพื่อให้ได้ใบอนุญาตขับขี่รถจักรยานยนต์และรถยนต์ จากกรมการขนส่งทางบก

7. ประสานงานกับ<โรงพยาบาล>พานักเรียนไปดูผู้บาดเจ็บ จากการขับขี่รถยนต์ รถจักรยานยนต์ โดยประมาท ผิดกฎหมาย จนเกิดอุบัติเหตุ ที่โรงพยาบาล

จะได้เห็นของจริง จะได้รู้สึกเกรงกลัว เพราะไม่อยากบาดเจ็บ ไม่อยากพิการ และไม่อยากตาย

ดังคำกล่าวที่ว่า<ตัวอย่างดีมีค่ากว่าคำสอน>

หรือเอาภาพเคลื่อนไหว ภาพนิ่ง กรณีเกิดอุบัติเหตุ จนมีความบาดเจ็บสูญเสีย มาฉายให้ดู

<อาจจะ>เห็นผลเป็นรูปเป็นร่างอย่างเป็นรูปธรรม ในอีกหลายปีข้างหน้า หรืออาจถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน ก็สุดแท้แต่ความจริงใจของทุกคนทุกฝ่าย ที่มีส่วนร่วม หรือมีส่วนเกี่ยวข้อง

แต่มันจะเป็นมรรคเป็นผลให้คนไทยกลายเป็นคนมี<วินัย> ในเรื่องต่าง ๆ ไปในตัว

การมีวินัย จะทำให้รู้จักบทบาทหน้าที่ตัวเองรู้ถึงขอบเขตแห่งการกระทำที่ถูกต้องเป็นการสร้างความซื่อตรง ซื่อสัตย์

คำกล่าวโบราณ <ทำอะไร<ตามใจ>คือไทยแท้> อาจต้องเปลี่ยนใหม่ เป็น <ทำอะไร<ด้วยใจ>คือไทยแท้>

เปลี่ยนได้เมื่อไหร่ประเทศไทยจะเจริญกว่าปัจจุบันนี้เมื่อนั้น

เพราะประเทศไทย มีคนดี คนเก่ง อยู่เยอะ มีทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ มีสถาบันชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
ขาดเพียง<วินัย>เท่านั้น

มีผู้รู้กล่าวว่า<ความสำเร็จ เมื่อเริ่มลงมือทำ หนทางแม้ยาวไกล ก็ยังดีที่ได้<ฝัน>

ครั้นเข้าไปใกล้ ก็เปลี่ยนจากความฝัน เป็น<เป้าหมาย>

สุดท้ายเมื่อทำได้<สำเร็จ>มันหมายถึง<ความสุข> ที่ยิ่งใหญ่>

ท่านผู้มีหน้าที่เกี่ยวข้อง
ท่านผู้มีอำนาจ
ทำอะไรได้ ก็โปรดรีบทำ
รออะไรอยู่ล่ะครับ ?

พล.ต.ต.ไอยศูรย์ สิงหนาท