<แม่>

เราทุกคน
บนโลกนี้
มี<แม่><พ่อ>

เป็นผู้ก่อ
กำเนิดกาย
ทั้งชายหญิง

จากตัวน้อย
ค่อยเติบใหญ่
ชื่นใจจริง

<ลูก>คือสิ่ง
ที่สวรรค์
ประทานมา

ปากเล็กเล็ก
เคยร้องจ้า
เวลาหิว

<แม่>รีบลิ่ว
ล้วงนม
<ลูก>ยิ้มร่า

<ลูก>ดูดจ๊วบ
<แม่>สุขใจ
ใน<ลูก>ยา

ป้อนข้าวปลา
อาหารน้ำ
เพียรทำไป

คำคำแรก
จากปาก<ลูก>
ผูกมัดจิต

เจ้ามิ่งมิตร
พูดว่า<แม่>
สุขแค่ไหน

เท้าน้อยน้อย
<แม่>เคยลูบ
จูบจากใจ

คืบคลานไป
บนตัว<แม่>
และขี้รด

<แม่>รัก<ลูก>
ไม่เคยชัง
รังเกียจเลย

แต่<ลูก>เอ๋ย
ใยเจ้าทำ
<แม่>กำสรด

ปากเจ้าเถียง
ทำให้
ใจรันทด

เท้าเจ้ากด
กระแทกพื้น
ขมขื่นใจ

ปากกับเท้า
ประสานกัน
ห้ำหั่น<แม่>

เจ้าไม่แล
ย้อนหลัง
บ้างไฉน

ปากและเท้า
ของเจ้า
ยามเยาว์วัย

<แม่>สอนให้
ทำสิ่งดี
ที่มีคุณ

เมื่อวัน<แม่>
เวียนมา
คราครั้งนี้

<ลูก>คนดี
จงมีใจ
ได้เกื้อหนุน

กราบเท้า<แม่>
ผู้เมตตา
และการุณ

เพื่อเป็นบุญ
กตัญญุตา
บุพการี

ในโลกนี้
มีแต่
<แม่>เท่านั้น

ที่ผูกพัน
<ลูก>ไว้
ไม่หน่ายหนี

ให้ความรัก
ให้อภัย
ให้ทำดี

คำ<แม่>นี้
จึงมีค่า
กว่าคำใด

โปรดตั้งจิต
อธิษฐาน
ให้ท่าน<แม่>

โปรดทำแต่
ความดี
ที่สดใส

โปรดรัก<แม่>
บูชา<แม่>
แม้อยู่ไกล

โปรดให้ใจ
อยู่ใกล้<แม่>
แต่ผู้เดียว

<รักแม่ครับ>

พล.ต.ต.ไอยศูรย์ สิงหนาท